Η πολιτική ομηρία της Ελπίδας.. (και της Ελλάδας)

Πολλά έχουν ακουστεί για την ελπίδα, όμως η ελπίδα από μόνη της δεν αποτέλεσε ποτέ διέξοδο, αντιθέτως παραπέμπει σε αναμονή ενός από-μηχανής θεού.. ο οποίος αν δεν εμφανιστεί τότε οδηγεί σε ολική καταστροφή.  Πάνω σε αυτή τη λεπτή ισορροπία, κινούνται και οι περισσότερες κυβερνήσεις και σύγχρονες συγκυβερνήσεις. Οι ίδιες που με μεγάλη  ευκολία άνοιξαν το «μνημονιακό κουτί της Πανδώρας».. απ΄ όπου βγήκαν όλα τα «αγαθά» που απολαμβάνουμε σήμερα: λουκέτα στις επιχειρήσεις, διάλυση της περίθαλψης, ανεργία, φτώχεια, διεθνής εξευτελισμός για τη διαφθορά, διάλυση φορολογικού συστήματος, δημιουργία κλίματος αφερεγγυότητας προς τις επενδύσεις, κατάρρευση των οικογενειακών προϋπολογισμών, καταρράκωση ενός περήφανου λαού με μεγάλη ιστορία.. απαγόρευση στους νέους να κάνουν όνειρα.. δημιουργία ρατσιστικών τάσεων (που δεν υπήρχαν).. αυτοκτονίες.  Και φυσικά κρατήθηκε «όμηρος» στο κουτί η ελπίδα.. Κρατήθηκε όμηρος με αντάλλαγμα τη παραμονής στην εξουσία όσων μας έφτασαν με τα λάθη τους και τις αποφάσεις τους στο μνημόνιο, και που σήμερα μας σώζουν..  Μας σώζουν ψηφίζοντας με μεγάλη ευκολία τα μνημόνια, χωρίς να τα έχουν διαβάσει καν, με «δάκρυα στα μάτια και περίστροφα στο κρόταφο» λέγοντας ότι και αυτή η φορά θα είναι η τελευταία (;). Αλήθεια πόσο φιλάνθρωποι θέλουν να φαίνονται.. για αυτούς η φιλανθρωπία είναι η τέχνη που μετατρέπουν τους πολίτες, εις βάρος των οποίων παρασιτούν, σε ευγνώμονες ζητιάνους..

            Ας μη γελιόμαστε άλλο, τα ασημικά πωλήθηκαν «κοψοχρονιά» μαζί με τα ράφια!! Και ότι δε μπορεί να πωληθεί θα παραδοθεί (αν δεν έχει ήδη παραδοθεί) η χρήση του αντί πινακίου φακής..  Παράλληλα η κυβέρνηση κατάφερε και «εξαγόρασε» χρόνο με τους επικοινωνιακούς της μηχανισμούς, αλλά και την ελπίδα ότι έρχονται χρήματα και ανάπτυξη (ανεξάρτητα αν καταλήγουν ΟΛΑ σε πληρωμές φόρων). Και μέσα σε αυτά, μια ολόκληρη κοινωνία βρίσκεται στο σταυροδρόμι και περιμένει… την ανάπτυξη ή τη κοινωνική έκρηξη.. Μοναδικός αναστολέας σε αυτή τη κατάσταση η αλληλεγγύη, που συγκρατεί τη κοινωνική έκρηξη… Και αυτή, όμως, εξαντλείται στο όνομα της ανέχειας και της υπομονής των Ελλήνων. Δεν είναι λίγοι οι σύλλογοι που σε συνεργασία και με άλλους μη-κρατικούς φορείς προσπαθούν και συγκεντρώνουν βοήθεια για τους συμπολίτες μας που περνούν δύσκολα. Όμως και αυτή η βοήθεια αρχίζει και δείχνει σημάδια κόπωσης καθώς και ολοένα και περισσότεροι εξαντλούνται οικονομικά από τη φόρο-επιδρομή ενώ άλλοι χάνουν τη δουλειά τους, συμπαρασύροντας όλο το κοινωνικό ιστό στην πλήρη εξαθλίωση.   

Και φυσικά όλα αυτά θα είχαν αποφευχθεί αν δεν είχαμε εξοικειωθεί στο «να τρώμε το έτοιμο ψάρι, αλλά είχαμε μάθει να ψαρεύουμε».

Πού είναι, λοιπόν, ο περήφανος Έλληνας της ευστροφίας του Οδυσσέα, της σοφίας του Σωκράτη, του Πλάτωνα..του Περικλή, της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, .. ο Έλληνας της ηρωικής αντίστασης στο Τουρκικό ζυγό, στον Ιταλικό φασισμό και Γερμανικό Ναζισμό του 1940, της επιχειρηματικότητας του Ωνάση αλλά και τόσων άλλων. Τόσο καιρό μας έμαθαν να τρώμε από τα «έτοιμα» της ΕΕ, στερώντας ολόκληρο λαό από το επιχειρηματικό του «δαιμόνιο» και την εξωστρέφεια.. Καταντήσαμε να τρώμε τις σάρκες μας, και ο ένας να βλέπει τον άλλο για εχθρό του.. και να ανταγωνίζεται για το ποιος θα «αρπάξει» πρώτος και μεγαλύτερη κρατική επιδότηση, ή θα «κερδίσει» κρατικό διαγωνισμό.. ή θα αποκτήσει μια θεσούλα στο δημόσιο ώστε να λύσει το πρόβλημά του.. Το όνειρο που έγινε ψηφοθηρικός εφιάλτης που μετέτρεψε ένα ολόκληρο περήφανο λαό σε επαίτες ρουσφετιού.. Ο Έλληνας ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΤΣΙ!

Μήπως είναι καιρός να θυμηθούμε και να θυμίσουμε ότι ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΠΑΙΤΕΣ; Μήπως πρέπει να ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ να αποδεχόμαστε το ρόλο του ΖΗΤΟΥΛΑ της Ευρώπης και να αποδείξουμε ότι έχουμε βαρύνουσα ΑΞΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ όσο και η ιστορία που κουβαλάμε.. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δε χρειαζόμαστε άλλους ΜΕΣΙΤΕΣ ΔΑΝΕΙΩΝ και ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ, είτε άμεσους και έμμεσους (υποστηρικτές αυτών).  

Πέτρος Βιολάκης

Υποψήφιος Διδάκτορας

Πολιτικές και Κοινωνικές Επιστήμες

Πανεπιστήμιο Exeter

Πολιτική υποκρισία (δίχως) τέλος (;)

             Η Ελληνική κοινωνία, ειδικά τα τελευταία 5 χρόνια, φαίνεται να έχει βρεθεί σε αδιέξοδη καταρράκωση θεσμών και ηθών, που οδήγησαν με τη σειρά τους στην οικονομική και πολιτική κρίση που όλοι γνωρίζουμε και βιώνουμε. Η καταβαράθρωση της εθνικής, οικογενειακής και ατομικής αξιοπρέπειας, έναντι της πολιτικής επιβίωσης μιας πολιτικής κάστας που διέπει τη χώρα μας, τα τελευταία (τουλάχιστον) 35 χρόνια, είναι ένα γεγονός που επίσης δε χωράει αμφισβήτηση. Φυσικά για πολιτική ιδεολογία ούτε λόγος, όταν υποψήφιοι και νυν εκλεγμένοι αλλάζουν κόμματα κατά το δοκούν, προσπαθώντας να εξηγήσουν αυτά που προηγουμένως οι ίδιοι κατέκριναν και καταδίκαζαν. Και γιατί να μη το κάνουν άλλωστε, όταν το εκλογικό σώμα επιμένει να ξεχνάει ή να αδιαφορεί.. για τις «λευκές» επιταγές που επιμένει να δίνει μέσω της ψήφου.

            Παράλληλα οι στρεβλώσεις της πραγματικότητας, όπως παρουσιάζονται, είναι πλέον μεγαλύτερες από την ίδια τη πραγματικότητα όπως τη ζούμε, και ας επιμένουν κάποιοι πολιτικοί-τεχνίτες του λόγου, ότι είναι διαφορετικά. Και φυσικά δεν λείπουν οι θεατρινισμοί, τα δάκρυα, οι υποσχέσεις ότι δε θα ξαναψηφίσουν, τα πιστόλια στο κρόταφο.. και ότι άλλο μπορεί να δημιουργήσει η φαντασία για τη δικαιολόγηση των καταστροφικών αλλά «σωτήριων» -όπως λένε- ψηφισμάτων.. Η αλήθεια –φυσικά- είναι αλλού.. όποιος πραγματικά δε θέλει ή δε μπορεί ή δε πιστεύει στην εκάστοτε «σωτήρια» πολιτική, παραδίδει κομματικές ιδιότητες, ταυτότητες και εξουσίες και αποχωρεί. Σε κάθε άλλη περίπτωση, αποδέχεται τη μισθολογική «εξαγορά», τα ίδια σκεπτικά ενώ παράλληλα φέρει ΤΗΝ ΙΔΙΑ ευθύνη με τους υπόλοιπους «εν δυνάμει σωτήρες».

            Τους σωτήρες που δεν είναι άλλοι από τους ίδιους πολιτικούς-τεχνίτες του λόγου, αλλά και τους κομματικούς μεγαλοπαράγοντες –τους δήθεν τιμητές της λαϊκής εντολής, που στο όνομα της πατρίδος «σώζουν δια της παραχώρησης».. όσα δεν πρόλαβαν να παραδώσουν ως επιδόματα και διορισμούς.. Είναι οι ίδιοι που μετέτρεψαν το εκλογικό σώμα σε περιφερόμενους από πολιτικό γραφείο σε γραφείο, επαίτες, έτοιμους να παραδώσουν τη ψήφο τους έναντι ανταλλάγματος. Οι ίδιοι που χρησιμοποίησαν (και συνεχίζουν) τη θέση τους στο δημόσιο τομέα για την εξυπηρέτηση ημετέρων. Αλλά να μη γελιόμαστε, όσο υπάρχουν «πολιτικοί πελάτες» θα υπάρχουν και πολιτικοί μεσίτες, έτσι είναι αυτός ο κύκλος.   

            Ο φαύλος κύκλος που ζούμε καθημερινά και ο οποίος επαναλαμβάνεται έως ότου να καταρρεύσει τελείως το σάπιο σύστημα.. με τους κυβερνώντες να προσπαθούν να «σώσουν» τη χώρα και τη θέση τους, από τα ίδια τους τα κατορθώματα… που συμπεριλαμβάνουν: τους δανεισμούς των τελευταίων 30-40 χρόνων (και των κομμάτων τους), οι οποίοι μετατράπηκαν σε επιδόματα, διορισμούς και ακριβή ζωή..  Και είναι τέτοιος ο εγκλωβισμός και των ίδιων που τυχόν παραίτηση, μεταφράζεται αυτόματα σε αποδοχή ενοχής.. κατά συνέπεια και απορρίπτεται εξ’ ορισμού.

            Εν συνεχεία, οι «πολιτικοί μεσίτες των επιδομάτων», οι οποίοι και αυτοί προσπαθούν να περισώσουν τον εαυτό τους και τους εργαζόμενους, από τις περικοπές των επιδομάτων και απαλλαγών.. Αναμφίβολα αγωνίστηκαν τόσα χρόνια για αυτά, και φυσικά πλέον –εν μέσω κατάχρησης του δικαιώματος της απεργίας- οι ίδιοι δεν πείθουν όπως άλλοτε. Άραγε δε γνώριζαν ότι όλα αυτά τα επιδόματα δίδονταν εν μέσω κρατικού δανεισμού ή γνώριζαν και απλώς περίμεναν την εξαργύρωση των “αγώνων” τους σε κάποια εκλέξιμη θέση (π.χ. βουλευτή); Και τέλος όλοι οι υπόλοιποι, αποδέκτες των επιδομάτων και διορισμών, που παθητικά εισπράττουν και αναπαράγουν αυτή τη σχέση εξάρτησης και ανταλλαγής ψήφου… Αλήθεια, πόσο θέλουμε να αλλάξουμε αυτή τη πραγματικότητα, και τι είμαστε διαθεμένοι να αλλάξουμε από τον εαυτό μας; Μήπως μας έχουν πείσει ότι δεν αλλάζει κάτι, όσο και αν προσπαθήσουμε; ή απλώς έτσι τους βολεύει να πιστεύουμε..;  

Πέτρος Βιολάκης

Υποψήφιος Διδάκτορας

Πολιτικές και Κοινωνικές Επιστήμες

Πανεπιστήμιο Exeter 

Πολιτικοί Πειραματισμοί στην Ελληνική Κοινωνία;

Το ύστατο επιχείρημα για τη κοινωνικοποίηση, κατά τα σοσιαλιστικά μοντέλα, είναι το γεγονός (θεωρητικά) ότι τα άτομα θα έχουν τη δυνατότητα να απέχουν από ακριβές και αυστηρές εργασιακές ρουτίνες, ώστε οι κοινωνικές τους επιθυμίες να βρουν μέσω της εργασίας τους αυτοπραγμάτωση. Σαφέστατα όμως η Ελληνική πραγματικότητα, σχετικά με την κοινωνική αναγνώριση και την αυτοπραγμάτωση, φέρει διαφορετικά μέτρα και σταθμά, καθώς η ατομική επιθυμία για προβολή και μόνο, έχει γίνει αυτοσκοπός. Κατά συνέπεια η κοινωνική καταξίωση και αναγνώριση, παρακάμπτεται και δίνει τη θέση της στην κοινωνική αναγνωρισιμότητα, χωρίς όμως τα εχέγγυα της αναγνώρισης. Και φυσικά η διαφορά είναι ιδιαίτερα διακριτή μιας και η αναγνώριση δεν χρειάζεται κάποιο ατομικό πόνημα ή κοινωνική προσφορά, αλλά απλώς δημοσιότητα με όποιο τρόπο και αν προκληθεί. Η διαφοροποίηση αυτή, αν και αρχικά φαίνεται όχι ιδιαίτερα σημαντική, διακατέχει αρκετή δυναμική ώστε να αλλάξει την εφαρμογή μιας κυρίαρχης (κατά το παρελθόν) πολιτικής ιδεολογίας.  

            Στα ίδια πλαίσια, ο J. Hobson (1858 – 1940), Φιλελεύθερος στη σκέψη και εμπνευστής του Lenin σε πολλά θέματα, προσπάθησε να εμφυσήσει στο Φιλελευθερισμό αρκετές από αρχές της Σοσιαλιστικής σκέψης. Πιστεύοντας, λοιπόν, στην αρχή της ιδιοκτησίας ως μορφή ηθικής αυτοπραγμάτωσης του ατόμου, θεωρούσε την δημόσια περιουσία ότι αποτελεί την ιδιωτική περιουσία της κοινωνίας.        Παράλληλα θεώρησε ότι κακή διανομή του πλούτου αποτελεί τη πηγή όλων των κοινωνικών «κακών».. όπως έλεγε ο ίδιος.. «από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνάμεις του, προς τον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του». Επίσης πίστευε ότι η φορολογία του οικονομικού πλεονάσματος της παραγωγής, σε συνδυασμό με την υψηλή φορολογία στις εργατικές τάξεις (σε συμφωνία με τους εργοδότες, ή με νομοθετική ρύθμιση) αποτελούν τις βασικές μεθόδους για την αντιμετώπιση της κακής διανομής του πλούτου. Αυτό μπορούσε να πραγματοποιηθεί, σύμφωνα με τον Hobson, με τη φορολογία του «μη αποκτηθέντος εισοδήματος» το οποίο προέκυπτε από τη ιδιοκτησία μη ενεργών πόρων (όπως γη) παρά την άμεση συμμετοχή στη παραγωγή.

            Αυτή η πολιτική «πλατφόρμα» παρουσιάστηκε σε (πρόσφατο) παρελθόντα χρόνο από τη παρούσα συγκυβέρνηση ως Κοινωνικός-Φιλελευθερισμός, ως μια σύγχρονη απόπειρα διατήρησης του Κοινωνικού (σοσιαλιστικού) χαρακτήρα της πολιτικής σκέψης στην Ελλάδα. Αξίζει όμως να σημειωθεί ότι το μοντέλο αυτό, από την αρχική απόπειρα εφαρμογής του Σοσιαλισμού στη χώρα μας, έχει ήδη χρεοκοπήσει από τη δεκαετία ’80, εκτοξεύοντας παράλληλα τα χρέη και το δανεισμό σε επίπεδα εξωφρενικά ακόμα και για τις επόμενες γενιές. Μάλιστα, παρόμοιο μοντέλο του Κοινωνικού- Φιλελευθερισμού αναφέρει ότι εφαρμόζει και ο πρόεδρος των ΗΠΑ Β. Obama, ο οποίος έχει κατηγορηθεί για Κορπορατισμό (παρέχει δηλαδή εύνοια σε ομάδες συμφερόντων αντί να προωθεί το ελεύθερο εμπόριο, σύμφωνα με τις αρχές του Φιλελευθερισμού).

            Η απάντηση στην αποτυχία των μοντέλων αυτών, έρχεται πάλι από τον ίδιο τον Hobson, ο οποίος αναφέρεται ξεκάθαρα για το ρόλο των εθνικών ομάδων συμφερόντων (παρακράτος) οι οποίες δημιουργούν εθνικές ελίτ. Μάλιστα θεώρησε ότι στο παρελθόν, για να διατηρήσουν (οι ομάδες αυτές) τις κοινωνικές δομές, άρα και τη θέση τους, κατέφευγαν σε ιμπεριαλιστικές μεθόδους, οι οποίες σήμερα απαντώνται σε μορφές οικονομικής εξωστρέφειας και επενδύσεων στο εξωτερικό. Πίστευε μάλιστα, ότι οι ομάδες αυτές δε θα δίσταζαν να «κατασκευάσουν» αφορμές-λόγους για να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους, ακόμα και με τη χειραφέτηση της κοινής γνώμης.

            Είναι, λοιπόν, ξεκάθαρο, όπως αποτυπώνεται από μια λαμπρή προσωπικότητα του προηγούμενο αιώνα, ότι το πρόβλημα της χώρας μας τοποθετείται σε λιμνάζουσες πολιτικές, και παρακμάζουσες ελίτ (ομάδες συμφερόντων), οι οποίες αρνούνται κατηγορηματικά να εγκαταλείψουν τους θώκους τους, οδηγώντας σε κατάρρευση το πολιτικό σύστημα και την οικονομία της χώρας. Επίσης, είναι σαφές ότι η επανίδρυση της πολιτικής στην Ελλάδα, από τις λίγες εναπομείναντες υγιείς δυνάμεις, θα πρέπει να καλύψει τα σοβαρά ελλείμματα δημοκρατίας και δικαιοσύνης που έχουν δημιουργηθεί, εκτελώντας χρέη λειτουργού και όχι μεσίτη. Όσο το γρηγορότερο κατανοήσουμε ότι τελικά, η επανίδρυση του Ελληνικού κράτους είναι θέμα ΟΛΩΝ εμάς, τόσο το καλύτερο. 

Πέτρος Βιολάκης

Υποψήφιος  Διδάκτορας

Πολιτικές και Κοινωνικές Επιστήμες

Πανεπιστήμιο Exeter

Πηγές :

Michael Freeden, “J.A. Hobson as a New Liberal Theorist: Some Aspects of his Social Thought Until 1914,” Journal of the History of Ideas, Vol. 34, No. 3 (Jul. - Sep., 1973)

Martin Griffiths, Fifty Key Thinkers in International Relations (Routledge, 1999)

Οι λύσεις για το Ελληνικό Έθνος χτίζονται σε γερές βάσεις.

         Η Ελλάδα και οι Έλληνες πολιτικοί (και πολιτικά μεγαλοστελέχη) του παλαιοκομματικού συστήματος, θυμίζουν σε πολλά την κατάσταση που βρέθηκε το ΝΑΤΟ μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής “απειλής” και το τέλος του διπολισμού: Και αυτοί ψάχνουν να βρουν λόγους ύπαρξης. Και ως σύγχρονοι Δον Κιχώτες δημιουργούν φανταστικούς εχθρούς.. μόνο και μόνο για να κρύψουν την αποτυχία τους και τη ζημιά που προξένησαν στο Ελληνικό έθνος. Επαναπαύονται στην σιγουριά ότι ο λαός θα ξεχάσει ή και θα μπερδευτεί, με όσα κατά καιρούς έκαναν και είπαν, γιατί απλούστατα θέλουν να πιστεύουν ότι κανείς δεν ασχολείται, δεν πολιτικοποιείται (όχι κομματικοποιείται), και συνεχίζουν το ίδιο τροπάριο, την ίδια παραπλάνηση. Όμως είναι στο χέρι μας να αρχίσουμε να σκεπτόμαστε λίγο περισσότερο, να αποκτήσουμε πάλι την αξιοπρέπειά μας, την εθνική μας ομοψυχία και αλληλεγγύη. Να τους θυμίσουμε ότι είναι εντολοδόχοι και όχι εντολείς του Ελληνικού λαού. Να τους θυμίσουμε ότι και αυτοί υπόκεινται σε νόμους και αρχές.

            Ήρθε ο καιρός να αλλάξουμε ΟΛΑ τα κακώς κείμενα που μας έφτασαν στη καταστροφή. Να αλλάξουμε όλους αυτούς, τους πολιτικούς μεσίτες με τα πολιτικά γραφεία ευρέσεως-εργασίας-αντί-ψήφου, που εδώ και δεκαετίες καταχρώνται και κατασπαταλούν το δημόσιο χρήμα. Να αποτάξουμε τους κομματικούς μηχανισμούς που έχουν στηθεί σε σχολεία και πανεπιστήμια. Αυτοί οι μηχανισμοί εξαϋλώνουν κάθε μορφή αξιοκρατίας και παράλληλα «εκπαιδεύουν» (στρατεύουν) τους αυριανούς πολίτες στο κομματικό κράτος.  Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο πρώην Μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίος (ιδιαίτερα επίκαιρος): «Με ιδιαίτερη προτίμηση οι κομματικές προπαγάνδες στρέφονται στους νέους, στα παιδιά των Γυμνασίων και των Δημοτικών ακόμη σχολείων, που αποτελούν την ευκολότερη «λεία». Όλοι υπόσχονται «Δημοκρατία» και όμως δεν υπάρχει αντιδημοκρατικότερο πράγμα από το να παίρνεις ένα άβγαλτο παιδί, να το «εγκλωβίζεις» τόσο πρόωρα σε κάποιο κομματικό φανατισμό.» Αυτά τα «δημοκρατικά» λάθη θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε, όπως και η επόμενη, δυστυχώς, γενιά. Όμως είναι στο χέρι μας, όσο το συντομότερο αποδεχθούμε αυτά τα λάθη, τόσο γρηγορότερα θα ξεκινήσουμε την ανοικοδόμηση αυτού του έθνους. Χωρίς κομματικά κριτήρια, παρωπίδες και πολώσεις οφείλουμε να προχωρήσουμε για το κοινό καλό, προσπαθώντας πάντα να μην επαναλαμβάνουμε λάθη του πρόσφατου (ειδικά) παρελθόντος. Γιατί το μόνο σίγουρο είναι, ότι αυτοί που μας έφτασαν εδώ που είμαστε, δεν μπορούν να  μας αναστήσουν. Όπως επίσης και το γεγονός ότι, όσο «τσακωνόμαστε» για το σύστημα και την ιδεολογία που θα πρέπει να ακολουθήσουμε, συμπολίτες μας θα λιμοκτονούν, θα χάνουν τη ζωή τους (επειδή δε θα έχουν περίθαλψη – θα αυτοκτονούν) , θα χάνουν τα σπίτια τους και ότι έχει μείνει από την αξιοπρέπειά τους.

            Και μη γελιέστε, δεν είναι λίγοι οι ιδεολόγοι (και εν δυνάμει σωτήρες) που επιλέγουν να μη βοηθούν τη κατάσταση, μόνο και μόνο για να αποδείξουν ότι ο πολιτικός τους χώρος θα δώσει τη λύση. Δεν είναι και λίγοι αυτοί οι πολιτικοί σχηματισμοί που επιλέγουν να υποκαθιστούν το κράτος (που διαλύεται) με υπηρεσίες ασφάλειας και υγείας μόνο και μόνο για να υφαρπάξουν τη ψήφο μας. Να είστε σίγουροι ότι αυτοί οι σχηματισμοί και εν δυνάμει σωτήρες "τρίβουν τα χέρια σους" στις αποτυχίες του Ελληνικού κράτους γιατί αυξάνεται η πολιτική πελατεία τους... τι κάνουμε για αυτά.. Για αρχή αποβάλλουμε τους πολιτικοκομματικούς ψηφοροφάγους και.. απλούστατα φτιάχνουμε μαζί, ένα αξιόπιστο και λειτουργικό κράτος, μακριά από κομματικούς καιροσκόπους, για το οποίο ο καθένας μας θα είναι εγγυητής και φύλακας της καλής του λειτουργίας. Όσο και δύσκολο και μακρινό και αν ακούγεται, αποτελεί τη μοναδική διέξοδο από το βαθύ κομματισμό που έπνιξε το έθνος μας.

Zούμε τον οικονομικό θάνατο της μεσαίας ,και ευρύτερα ΟΛΗΣ της λαϊκής τάξης, γιατί τολμήσαμε να σκεφτούμε …

"Όπως φάνηκε από την ιστορία, καθεστώτα που εμπνεύστηκαν από τη μαρξιστική ανάλυση, υπερτονίζοντας την αδυναμία των μαζών να αντιληφθούν το "ορθό", κατέληξαν να πιστεύουν στο αλάνθαστο μιας κομματικής ελίτ. Η "ψευδής αστική ιδεολογία" που συσκότιζε τις μάζες αντικαταστάθηκε από μια πολιτική θρησκεία (πολιτική με θρησκευτική ευλάβεια), δηλαδή την ιδεολογία του κόμματος, που δεν επέτρεπε καμία παρέκκλιση, επί ποινή θανάτου ή εξορίας».(Δ. Κιούκιας 2006) .. Είναι πλέον ορατό από όλους μας, ότι σήμερα ζούμε τον οικονομικό θάνατο της μεσαίας ,και ευρύτερα ΟΛΗΣ της λαϊκής τάξης, γιατί τολμήσαμε να σκεφτούμε … να σκεφτούμε και να παρεκκλίνουμε από την υπάρχουσα επιβεβλημένη, εδώ και δεκαετίες πολιτική θρησκεία του σκοταδισμού, που λυμαίνεται τη πατρίδα μας. Τα ίδια κατάλοιπα αυτής της πολιτικής θρησκείας, που σήμερα παραμένουν στις κυβερνητικές θέσεις τους είτε καλούν με «προσφορές», είτε εκφοβίζουν το λαό με απώτερο σκοπό, τι άλλο από τη παραμονή στην εξουσία.. ακόμα και με τον κίνδυνο όχι μόνο του διασυρμού, αλλά και ξεπουλήματος της Ελλάδας.

Όμως να μη ξεγελιόμαστε, γιατί ό,τι κυριαρχεί στο πολιτικό σύστημα της χώρας μας, από πολιτικούς που είναι «γαντζωμένοι» στις καρέκλες τους, ισχύει και στις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες.. Όπως, μάλιστα, ανέφερε το 1974 (!), ο γνωστός οικονομολόγος Γκαλμπραιηθ «Μία οξεία κρίση, θα ανάγκαζε τις Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, και σήμερα ακόμα, να φροντίσουν για το δικό τους λαό η καθεμία, εν ανάγκη σε βάρος των γειτόνων..Κι αν τα πράγματα χειροτέρευαν πολύ, οι πολιτικοί άντρες θα ένιωθαν τον πειρασμό να ανακινήσουν εθνικά θέματα για να αποσπάσουν την προσοχή από τα οικονομικά προβλήματα». Ας δούμε λοιπόν, με ξεκάθαρη ματιά που είναι το (οικονομικό) πρόβλημα, ποιοι το δημιούργησαν, ποιοι το διόγκωσαν, και τι λύσεις μας προτείνονται.. αντί να καταπίνουμε το δόλωμα του αντιπερισπασμού (Πτώχευση, Μαρξισμός κλπ), που εν τέλει ούτε το οικονομικό πρόβλημα λύνει, ενώ καταφέρνει και σπέρνει διχόνοια μεταξύ των Ευρωπαϊκών λαών. Είναι καιρός, λοιπόν, να κλείσουμε τα αυτιά μας στις πολιτικές σειρήνες, που μας προσκαλούν να πέσουμε στα βράχια της εθνική πτώχευσης και των τοκογλυφικών μνημονίων, που στοχεύουν μόνο και μόνο στη διατήρηση αυτής της άρρωστης πολιτικής κατάστασης των εταίρων και ημετέρων. Είναι καιρός να ξανακερδίσει τη χαμένη του δύναμη το Ελληνικό έθνος, που έχει γίνει βορρά από διάφορες ομάδες συμφερόντων (πολιτικές και μη), που για το «καλό του λαού» καταλήστεψαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τα εθνικά αποθεματικά αξιοπρέπειας και οικονομίας. Η υπομονή μας έχει πλέον εξαντληθεί.. έχει έρθει η ώρα να πληρώσουν όσοι έφαγαν.. και ακόμα περισσότερο όσοι προξένησαν ζημιά στο Ελληνικό έθνος.