Πολιτικός καθωσπρεπισμός, χάος και αναρχία..

 Πολιτικός καθωσπρεπισμός, χάος και αναρχία.. μια μέγγενη που στραγγαλίζει τη κοινωνία μας και μας εξωθεί στα άκρα.. άλλους γρήγορα, όπως τον άτυχο συμπατριώτη μας που έπεσε νεκρός από μια επίθεση μίσους.. και άλλους αργά και βασανιστικά, όπου με μικρές αλλά σταθερές οικονομικές αφαιμάξεις, τους οδηγεί στην απελπισία και στην αυτοκτονία.

Και εμείς, τάχα νομίζουμε ότι ξέρουμε τους αυτουργούς..Όμως, οι ηθικοί αυτουργοί, που πότισαν και ποτίζουν με μίσος ανήλικες και ενήλικες ψυχές δε θα λογοδοτήσουν ποτέ.. Μπαίνουν ανενόχλητοι σε σχολεία, πανεπιστήμια. Τότε που οι πνευματικές αντιστάσεις είναι λίγο χαμηλότερες.. για να μολύνουν, πριν καν σχηματιστούν, συνειδήσεις.. να τις γεμίσουν παραληρηματικά ιδεολογήματα.. και τι καταφέρνουν..; μας χωρίζουν σε χρώματα, ιδεολογικές παρατάξεις και κόμματα που διψούν για δύναμη.. «Με ιδιαίτερη προτίμηση οι κομματικές προπαγάνδες στρέφονται στους νέους, στα παιδιά των Γυμνασίων και των Δημοτικών ακόμη Σχολείων, που αποτελούν την ευκολότερη λεία. Όλοι υπόσχονται Δημοκρατία και όμως δεν υπάρχει αντιδημοκρατικότερο πράγμα από το να παίρνεις ένα άβγαλτο παιδί, να το εγκλωβίζεις τόσο πρόωρα σε κάποιο κομματικό φανατισμό» (+Μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίος Γαλανάκης).. Και αυτή την κομματικοποίηση και τον εγκλωβισμό πληρώνουμε σήμερα.

Οι ίδιοι ηθικοί αυτουργοί, ποδοπατούν κράτος και σύνταγμα με ιδιαίτερη άνεση, αδιαφορώντας αν οι προγονοί μας έδωσαν την ίδια τους τη ζωή, για να απολαμβάνουμε σήμερα αγαθά όπως την ελευθερία.. Και όπως τεμαχίζουν και πωλούν τη πατρίδα μας, τεμαχίζουν τις ψυχές μας, τα όνειρά μας και τα σώματά μας.. για μερικά αργύρια εξουσίας. Και όταν τα άλλα αποτυγχάνουν, τότε με τραμπουκισμό και άναρθρες κραυγές προσπαθούν να επιβληθούν. Άλλοι, με το λεγόμενο πολιτικό καθωσπρεπισμό, μας επιβάλλονται με το «γάντι».. με ένα γάντι καθωσπρεπισμού, που κρύβει πολύ καλά τη μπόχα και τη δυσωδία τους..  Μάλιστα, είναι τόσο μεγάλη η διαφθορά τους, που οι ίδιοι δε γνωρίζουν (πλέον) ότι είναι διεφθαρμένοι..

Από την άλλη, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το χάος και την αναρχία.. την άλλη όψη του νομίσματος, που αποσκοπεί στο τρόμο, και τη διάλυση των εναπομεινάντων δομών αυτού που σήμερα τολμούμε να ονομάζουμε Ελληνικό κράτος.. Στο όνομα αυτής της αναρχίας και με εργαλείο (πάλι) τον τραμπουκισμό, καταστρέφονται εθνικά σύμβολα, περιουσίες ενώ απειλούνται πολίτες από απρόσωπους (φαινομενικά) όχλους, τους «γνωστούς- άγνωστους».

Και εμείς, εγκλωβισμένοι σε αυτή τη μέγγενη, θα πρέπει να υπομένουμε ή να περιμένουμε το επόμενο προεκλογικό δίλλημα, που θα μας ωθήσει να πάρουμε μια, εκ των ειλημμένων από άλλους αποφάσεων.. για το «καλό μας», για τη πατρίδα, για τα παιδιά μας.. στο όνομα των προγόνων μας, και φυσικά για να μη θρηνήσουμε άλλα θύματα.. Πότε αλήθεια θα μάθουμε να σκεπτόμαστε μόνοι μας;

Καλό ταξίδι Παύλο.. και στο άλλο παλικάρι που «έσβησε» στην εντατική.. εύχομαι η «θυσία» σας, όπως και όσων έχουν σπρωχτεί σε βίαιη «φυγή» από τα εγκόσμια, να μη πάει χαμένη. Να είναι η τελευταία και να κλείσει αυτό το φαύλο κύκλο αίματος της πατρίδας μας.

Πέτρος Βιολάκης

Αναζητώντας τις ρίζες της Ελληνικής Κρίσης – μια άλλη οπτική.

Η Ελληνική οικονομική κρίση είναι εδώ και μας ταλαιπωρεί ΟΛΟΥΣ. Είναι, όμως, αποτέλεσμα ηθικής κρίσης; Είναι αποτέλεσμα πολιτικής (και όχι μόνο) διαφθοράς; Είναι αποτέλεσμα αλλοτρίωσης των θεσμών ή αποτελεί μέρος ενός παγκόσμιου παιχνιδιού κερδοσκοπίας εις βάρος της χώρας μας; Το μόνο σίγουρο είναι το γεγονός ότι το πρόβλημα της κρίσης πρέπει να ΛΥΘΕΙ ΑΜΕΣΑ, και να χτυπηθεί στη ρίζα του. Το παρόν κείμενο αποτελεί μια άλλη οπτική που αναζητά τις ρίζες του προβλήματος στο βάθος της (πρόσφατης) ιστορίας της χώρας μας. Αναζητά τα αίτια που δεν επέτρεψαν στο Ελληνικό κράτος να λειτουργήσει και να αποτραπεί η κρίση που βιώνουμε σήμερα.

Γιατί, όμως, δεν «δούλεψε» το ίδιο το κράτος; Γιατί καταρρέουν οι θεσμοί της Ελλάδας; Γιατί δεν υπερασπίζονται το κράτος τους οι θεσμοφύλακες, οι ίδιοι οι πολίτες; Γιατί, απλούστατα τα αίτια της Ελληνικής ηθικό-οικονομικής κρίσης αποτελούν προϊόν μακροχρόνιας σύγκρουσης πολιτικών ιδεολογιών, αλλά και συνδεδεμένων νοοτροπιών που έχουν παρεισφρήσει στην αντίληψη και στη καθημερινή μας συμπεριφορά. Βάσει, λοιπόν, των ανωτέρω, η πιθανή χρονολογική «έναρξη» της ιδεολογικής αυτής σύγκρουσης δύναται να τοποθετηθεί στα μέσα του 1940-50, οπότε η Βρετανία και ο Στάλιν είχαν συμφωνήσει ότι η Ελλάδα θα ανήκει στη Βρετανική μεταπολεμική σφαίρα επιρροής. Τη σκυτάλη από τη Βρετανία, έλαβε το 1946 η αμερικανική κυβέρνηση, με δηλώσεις υποστήριξης προς την Ελλάδα, πώληση οπλικών συστημάτων, συστάσεις για αναθεώρηση της οικονομικής βοήθειας και οικονομικής αποστολής εμπειρογνωμόνων προς τη χώρα. Το ευσεβές (αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι) πρόγραμμα των ΗΠΑ αναμενόταν να δώσει ένα τέλος στις προσπάθειες των κομμουνιστών για ανάληψη της εξουσίας και παράλληλα να προσανατολίσει την Ελλάδα προς τη δύση.

          Η κατάσταση που ακολούθησε είναι λίγο-πολύ γνωστή, με τις δυνάμεις του ΕΑΜ-ΕΛΛΑΣ να μην αποδέχονται αυτή τη συμφωνία και να προσπαθούν σε κάθε περίπτωση να αναλάβουν την Εξουσία. Την ίδια περίοδο, ο Στάλιν εύγλωττα ανέφερε για τους Έλληνες κομμουνιστές: «όχι, δεν έχουν καμία προοπτική επιτυχίας. Η εξέγερση στην Ελλάδα πρέπει να σταματήσει το συντομότερο δυνατόν». Την ήδη υπάρχουσα εκρηκτική, μεταπολεμική κατάσταση δυναμίτισαν περισσότερο ο ξένος επεμβατισμός και ο διχασμός σχετικά με το «ευαίσθητο» θέμα της τιμωρίας ή μη των συνεργατών των Γερμανών. Όλα τα προαναφερθέντα αποτέλεσαν τα βασικά σημεία που οδήγησαν στα βίαια γεγονότα στις αρχές του Δεκέμβρη του ‘44. Μερικούς μήνες μετά, η συνθήκη της Βάρκιζας (Φεβρουάριος 1945) θα εξασφάλιζε πολιτικά δικαιώματα, πολιτική αμνηστία, εκκαθάριση δημοσίων υπηρεσιών από συνεργάτες Γερμανών, ψήφισμα για τη μοναρχία, εκλογές και διάλυση των αντάρτικων σωμάτων ΕΛΑΣ. Φυσικά οι όροι της συμφωνίας δε τηρήθηκαν ΠΟΤΕ, αντί αυτών: η αστυνομία και η χωροφυλακή δεν εκκαθαρίστηκαν από συνεργάτες των Γερμανών ενώ η δωροδοκία και η ευνοιοκρατία εξαπλώθηκαν.

Καθώς τα προβλήματα δεν αντιμετωπιζόταν από τους παραδοσιακούς πολιτικούς, είτε από άγνοια είτε από αδυναμία παραγωγής ουσιαστικής πολιτικής, η συσσώρευση των προβλημάτων αυξανόταν, ενώ το ιδεολογικό χάσμα γινόταν μεγαλύτερο. Χαρακτηριστική η δήλωση του αμερικανού πρέσβη Λίντον Μακβή (1947) –η οποία και αγνοήθηκε- που προειδοποιούσε για ένα εκκολαπτόμενο ιδεολογικό εμφύλιο, παρόμοιο με αυτόν που είχε ξεσπάσει στην Ισπανία.

          Ο ιδεολογικός αυτός διαχωρισμός κρατεί μέχρι σήμερα, άλλοτε αμβλύνοντας τις διαφορές και άλλοτε γεφυρώνοντας χάσματα. Πράγματι, από τα μέσα του 1940 έχουμε χωριστεί σε δύο κυρίαρχους ιδεολογικούς χώρους (κέντρο αριστερά - αριστερά και κέντρο δεξιά - δεξιά) που παλεύουν για την εξουσία. Ως φαίνεται, δεν έχουμε καταλάβει ότι έχουμε (ακόμα) στην ιδιοκτησία μας το καλύτερο «οικόπεδο» στον κόσμο. Βέβαια, ίσως για αυτό τον ιδεολογικό αλληλοσπαραγμό να ευθύνεται (κατά κάποιο τρόπο) η Ελληνική επανάσταση του 1821, και ο (επανα-)διαφωτισμός που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Η Ελληνική επανάσταση κατάφερε με σκληρούς αγώνες και θυσίες να απελευθερώσει το γένος, όμως περιόρισε το Ελληνικό έθνος σε γεωγραφικά σύνορα. Όμως, δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι ΔΕΝ πρέπει να ερωτευόμαστε τις λέξεις, ούτε να εξαρτόμαστε από ιδέες. Είναι απλώς εργαλεία, που λύνουν συγκεκριμένα προβλήματα και κοινωνικές αδικίες (που δημιουργούνται) σε συγκεκριμένες χρονικές περιόδους και διαφορετικές κοινωνίες.

          Εμείς, που παραλάβαμε αυτό το κράτος και αυτό το έθνος, οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι ο Ελληνισμός υπερβαίνει τα όρια του κράτους και απλώνεται όπου φτάνει η γλώσσα μας, ο «βαρυσήμαντος» πολιτισμός και οι παραδόσεις μας. Στα πλαίσια αυτά, έχουμε τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουμε ΟΛΑ τα «σημαντικά» πλεονεκτήματα που έχουμε, όπως η συμμετοχή στην ΕΕ, μια ιδιαίτερα σημαντική διέξοδος για το παγκοσμιοποιημένο σύστημα και τις παγκόσμιες αγορές. Μέσω, λοιπόν, της ΕΕ, πρέπει με εξωστρέφεια να «μεγαλώσουμε» και να δυναμώσουμε το Ελληνικό Έθνος, να το κάνουμε αντάξιο της παρακαταθήκης που λάβαμε και επιτέλους να σταματήσουμε να «τρώμε» τις σάρκες μας ως λαός. Αυτό το έξωθεν επιβεβλημένο παιχνίδι του αλληλοσπαραγμού πρέπει να τελειώσει! Πλέον, οι συνέπειες κινδυνεύουν να μεταφερθούν και στις επόμενες γενιές.

Θα πρέπει να γίνει σαφές ότι η Ελλάδα αποτελεί ένα συνονθύλευμα πολιτικών ιδεολογημάτων, λόγω ιδιομορφιών γεωγραφικής θέσης και γεωμορφολογίας. Κάθε τοπική κοινωνία, στη χώρα μας, έχει τη δική της δυναμική, εξέλιξη και πορεία βασιζόμενη σε τοπικούς οικονομικό-κοινωνικούς παράγοντες που αποτελούν το τοπικό μοντέλο ανάπτυξης, που είναι συνδεδεμένο με αντίστοιχα πολιτικά ιδεολογήματα. Στα πλαίσια αυτά, είναι ορατό ότι η όποια βίαιη επιβολή ενός εκ των κυρίαρχων ιδεολογικών χώρων αναπάντεχα καταστρέφει τον άλλο, ενώ δημιουργεί κοινωνικές ανισότητες και βάζει στο περιθώριο ολόκληρες κοινωνικές ομάδες. Αυτός ακριβώς είναι και ο στόχος των έξωθεν παρεμβάσεων στα εσωτερικά της χώρας μας, η αποτροπή της ιδεολογικής συνύπαρξης και η δημιουργία πλήρους υποταγμένων, στα ξένα συμφέροντα, ομάδων συμφερόντων, που φυσικά είναι ανίκανες να παράγουν την όποια ωφέλιμη πολιτική για τους πολίτες αυτής της χώρας.

Πέτρος Βιολάκης

Υποψήφιος Διδάκτορας

Πολιτικές και Κοινωνικές Επιστήμες

Πανεπιστήμιο Exeter (UK)