Χιλιάδες μηνύματα λαμβάνουμε καθημερινά με το «τι
είπε και τι δεν είπε» ο εκάστοτε πολιτικός.. τι είναι και τι δεν είναι
σημαντικό.. και πάντα συνοδευόμενα από παραινέσεις και υποδείξεις σχετικά με τι
και πως πρέπει να σκεφτούμε.. και εμείς το μόνο που έχουμε να «πράξουμε» (ή
τουλάχιστον έτσι πιστεύουμε) είναι να επιλέξουμε από τα Τηλεοπτικά-Σουπερμάρκετ
το τηλεοπτικό «προϊόν» με την καλύτερη «συσκευασία» ή την καλύτερη «πολιτική
απόχρωση». Μια κατάσταση που αποτυπώνεται στην ακόλουθη φράση: Τη σημερινή
εποχή ο κόσμος δεν αγοράζει πλέον προϊόντα από τα ράφια.. αλλά έργα τέχνης..
έχετε δει τις συσκευασίες των προϊόντων.. μοιάζουν τόσο με έργα τέχνης, και
φέρουν τόσο έντονα χρώματα.. Έτσι, λοιπόν, γίνεται και με τα τηλεοπτικά
προϊόντα, όπου το περιεχόμενο δίνει τη θέση του στην εμφάνιση.. όπου η λογική
γίνεται «υπήκοος» του παρουσιαστή, του πολιτευτή, του πολιτικού.. κλπ.
Κατά συνέπεια, η αντιπροσωπευτική δημοκρατία δίνει
τη θέση της στην ηγεμονική δημοκρατία.. (αν
Όμως που βρίσκουν «έδαφος» όλοι αυτοί, που θέλουν
και επιμένουν στο να μας υποδεικνύουν τι να σκεπτόμαστε και τι να πράττουμε..; Γιατί
επιμένουν στο να μας διαμορφώνουν τη ταυτότητά μας; Γιατί απλούστατα η
ταυτότητα –για τη συντριπτική πλειοψηφία- δεν είναι αποτέλεσμα μόνο της δικής
μας εσωτερικής ανάπτυξης αλλά ένα κοκτέιλ επιρροών και περιορισμών που έφτιαξαν
άλλοι για εμάς. Φυσικά οποιοσδήποτε μπορεί να διαφωνήσει με αυτή τη διατύπωση,
όμως το γεγονός ότι αβίαστα αναπαράγονται κομματικές θέσεις ως προσωπικές,
χωρίς ιδιαίτερη ή καμία διύλιση, αποτελεί τη καλύτερη απόδειξη.
Αφετέρου, υπόσχονται προστασία (και άλλα), με
αντάλλαγμα την άνευ όρων υποταγή.. μια κατάσταση που δε συναντάται μόνο
εσωτερικά της χώρας μας, αλλά και εξωτερικά όπου οι πολιτικοί παράγοντες της
Ελλάδας παραδίδονται άνευ όρων, σε όποιες ηγεμονικές τάσεις, οι ίδιοι
επιτρέπουν να αναπτυχθούν. Και αναφέρω
ρητά οι ίδιοι, γιατί στην Ευρώπη των Εθνών-Κρατών, όποιες αποφάσεις
λαμβάνονται, σύμφωνα με τις βασικές αρχές από δημιουργίας της ΕΕ, θα πρέπει να
λαμβάνονται ΟΜΟΦΩΝΑ! Πράγμα που σημαίνει ότι ακόμα και η μικρότερη χώρα
έχει δυνατή φωνή, ικανότητα να υπερασπιστεί τον εαυτό της και να συνάψει
συμμαχίες για αυτό, κάτι που δεν γίνεται επί του παρόντος.. Στη περίπτωση της
Ελλάδας, η προτεραιότητα των «Ελλήνων» πολιτικών είναι η διατήρηση του
υφιστάμενου συστήματος ομάδων συμφερόντων στην εξουσία.
Που όμως «πατάνε» για να επιβάλουν αυτή τη
κατάσταση; «Ένα άλλο κακό χαρακτηριστικό του Ελληνικού κατεστημένου είναι ή
ηττοπάθεια. 'Επειδή συνειδητοποιούν πώς ή 'Ελλάδα μπορεί να
σωθεί μόνο με εξωτερική βοήθεια, πολλοί 'Έλληνες σηκώνουν τούς ώμους και
αποποιούνται τις ευθύνες τους..
Αφήστε τούς ……………. να μας κυβερνήσουν, αν πάει τίποτα στραβά το λάθος είναι
δικό τους, λένε. Αυτοί οι άνθρωποι
υπάρχουν και συνήθως συνδυάζουν την ηττοπάθεια με τον ξέφρενο εθνικισμό..»
Σίγουρα αυτά τα λόγια μπορεί να ακούγονται γνώριμα στα αυτιά μας, και τέτοιες
«πολιτικές» συμπεριφορές να έχουμε δει, και να συνεχίζουμε να βλέπουμε.. Πολιτικούς
και υποστηρικτές αυτών.. που από τη μία υπογράφουν μνημόνια παράδοσης
(ηττοπάθεια) και από την άλλη ξεσπούν σε υστερία εθνικισμού.. Η άνω φράση,
όμως, έχει ιδιαίτερη αξία μιας και διατυπώθηκε
τη δεκαετία του ‘50 από τον βρετανό ιστορικό Χιού Σέτον- Γουώτσον (από το
βιβλίο του Αλέξη Παπαχελά, Ο βιασμός της ελληνικής δημοκρατίας, 2001).
Κατά συνέπεια,
και με γνώμονα τα προαναφερθέντα, οφείλουμε στον εαυτό μας, στον πολιτισμό μας
και στο πλήρωμα του χρόνου που θα ακολουθήσει, την υπεράσπιση της αξιοπρέπειάς
μας, και την απομάκρυνση από την «τεχνητή άγνοια» που μας επιβάλλουν ως μέτρο
διατήρησης του φόβου και της ηττοπάθειας. Είναι σαφές ότι οι ιδέες, οι αξίες και τα ιδανικά ενός λαού είναι τα χαρακτηριστικά που
συνθέτουν και τις προσωπικότητες των πολιτών οι οποίες συγκροτούν κατ’ επέκταση
τη δημοκρατία της χώρας τους. Αποτελούν διαχρονικά χαρακτηριστικά και
αξίες, που κάποιοι να επιμένουν να περιχαρακώνουν και να φέρνουν στα μέτρα της
αλλοτριωμένης συνείδησής τους, διατηρώντας έτσι τους πολίτες σε «άγνοια».
«Όσο ζούμε στην
άγνοια θα είμαστε διαρκώς εναντίον κάθε αλλαγής. Θα νομίζουμε πως είναι
επικίνδυνο και δύσκολο να επιχειρήσουμε κάτι καινούριο, γιατί αυτό θα μας κάνει
να αντιμετωπίσουμε το φόβο μας και να γίνουμε δημιουργικοί» (Χόρχε Μπουκάι, Από
την άγνοια στη σοφία, 2012)
Ας αποβάλλουμε,
λοιπόν το φόβο μας, την άγνοιά μας, και την επιβεβλημένη ηττοπάθεια ώστε να
επαναφέρουμε τις αξίες και τα ιδανικά που κληρονομήσαμε από τους προγόνους
μας.. δε φτάνει μόνο να το λέμε, πρέπει να το πράττουμε. Μόνο έτσι θα
ξανά-λειτουργήσει η δημοκρατία μας, μακριά από εξαρτησιογόνες κομματικές
ουσίες, εξουσίες και ηγεμονισμούς.
Πέτρος Βιολάκης
Υποψήφιος
Διδάκτορας
Πολιτικές
και Κοινωνικές Επιστήμες
Πανεπιστήμιο
Exeter
