Δεν εμπιστεύονται την Ελληνική συγκυβέρνηση.. ενώ ετοιμάζονται για νέο δάνειο..

Οι ξένοι επενδυτές φαίνεται να μην εμπιστεύονται την Ελληνική συγκυβέρνηση, ενώ παράλληλα «φοβούνται» την όποια εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Αυτό το συμπέρασμα προκύπτει από τη διστακτικότητα νέων επενδυτών να προβούν σε νέες επενδύσεις στα ακίνητα, λόγω των αρνητικών αντιλήψεων για την ελληνική οικονομία καθώς και από την αδυναμία διαχείρισης του χρέους (Πρώτο Θέμα, 3/2/2014). Στα στοιχεία αυτά, προστίθενται και οι δηλώσεις του Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης και Υπουργού Εξωτερικών κ. Ευ. Βενιζέλου, όπου συνέδεσε την «πολύ-αναμενόμενη» ανάπτυξη με πιστώσεις, προ-αναγγέλλοντας με αυτό το τρόπο νέο δανεισμό και παράλληλα του ένα νέο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Προσαρμογής (ομιλία κ. Ευ. Βενιζέλου, 10/10/2013). Και όλα αυτά, όταν το τοπίο της Ελληνικής οικονομίας παραμένει ομιχλώδες κυρίως λόγω της πολυπλοκότητας της φορολογικής νομοθεσίας και της έλλειψης σταθερού φορολογικού συστήματος. Αναπάντεχα, τα δεδομένα αυτά σε συνδυασμό με την παρατεταμένη ύφεση, και το παγκόσμιο διασυρμό της χώρας, δρουν αποτρεπτικά για τους εν δυνάμει επενδυτές, καθώς είναι πρακτικά αδύνατο να αποτιμήσουν επενδυτικούς κινδύνους και επιχειρηματικά σχέδια σε βάθος χρόνου.

Παράλληλα, η εγχώρια επιχειρηματικότητα συνεχίζει να αιμορραγεί σοβαρά, δεδομένων της σχεδόν ανύπαρκτης ροής νέων (ηλικιακά) επιχειρηματιών στην ελληνική αγορά και με την απασχόληση στο εμπόριο το 2013, να φτάνει στα επίπεδα του 1997, σημειώνοντας απώλειες 176.400 καθαρών θέσεων εργασίας. (Β. Κορκίδης, Πρώτο Θέμα, 1/2/2014).

Κατά συνέπεια, η έλλειψη επενδύσεων, ρευστότητας και φορολογικής σταθερότητας δημιουργούν περιδίνηση ύφεσης στην Ελληνική οικονομία, η οποία εγκλωβίζει επιχειρηματίες, μισθωτούς και συνταξιούχους σε κατάσταση επιβεβλημένης πτώχειας και φόβου. Την εικόνα αυτή ενισχύει, με δηλώσεις η συγκυβέρνηση, υπογραμμίζοντας «ότι ούτε υπήρχε, ούτε υπάρχει Σχέδιο Β», ενώ παράλληλα επενδύει επικοινωνιακά, με στόχο τον (α) έλεγχο του εκλογικού σώματος, αλλά και (β) την εξασφάλιση της εύνοιας των δανειστών με την υπενθύμιση ότι «το δάνειο αυτό εξυπηρετείται, δεν έχει καταπέσει καμία εγγύηση, τοκοφορεί το δάνειο αυτό» (Ε. Βενιζέλος, 10/10/2013).

            Στα πλαίσια αυτά, είναι σαφές ότι η ύπαρξη (και μόνο) εναλλακτικού σχεδίου για έξοδο από τη κρίση αποτελεί κόκκινο πανί για τη παραπαίουσα συγκυβέρνηση. Το  γεγονός αυτό επιβεβαιώνεται από τον επικοινωνιακό αποκλεισμό άλλων πολιτικών φορέων και εφαρμόσιμων προτάσεων που, πλέον, φέρεται να επιβεβαιώνονται από τις πρόσφατες διαρροές απόρρητων εγγράφων του ΔΝΤ, οι οποίες μιλούν για σχέδιο εξόδου από τη κρίση με κούρεμα εξ’ αρχής του Ελληνικού χρέους.  Εν μέσω αυτής της κατάστασης η συγκυβέρνηση προσπαθεί να ισορροπήσει επικοινωνιακά με την επανανακοίνωση-επέκταση των 400.000 θέσεων εργασίας (είχε ήδη πρωτοαναφερθεί στις 10/3/2013, Zougla), οι οποίες αφορούν 6μηνη εργασία για άνεργους μέχρι 29 ετών και επιδοτούμενο μισθό της τάξεως των 470 ευρώ. Με αυτή την ανακοίνωση γίνονται, πλέον, ξεκάθαρα τα σχέδια της συγκυβέρνησης που αποσκοπούν στη μετατροπή των εργαζομένων σε επαίτες, και ολόκληρης της χώρας σε Ειδική Οικονομική Ζώνη (ΕΟΖ) με μισθούς πείνας, ολοκληρώνοντας τα σχέδια εξαθλίωσης και οικονομικής υποδούλωσης των Ελλήνων.

Πέτρος Βιολάκης

Τα δάκρυα πάγωσαν στο σκοτάδι..

Κράτησε λίγο στα χέρια του μια μικρή γυάλινη χιονόμπαλα.. που είχε βρει λίγο πριν σε ένα κάδο, ψάχνοντας να βρει κάτι να φάει.. μικρές γλυκιές αναμνήσεις ζέσταναν για λίγο τη ψυχή του από το κρύο.. και πριν προλάβει να το σκεφτεί δυο δάκρυα κύλησαν. Όμως τα δάκρυά του είχαν ήδη παγώσει πριν καν προλάβουν έρθουν σε επαφή με το παγωμένο χώμα.. κράτησε τη γυάλινη χιονόμπαλα σφικτά πάνω του.. παρόλο που ήταν κρύα, έβγαζε μια παράξενη ζεστή φλόγα, που δεν ήθελε για κανένα λόγο να αφήσει από τα χέρια του. 

Τα θαμπά φώτα στις παγωμένες βιτρίνες, των λιγοστών καταστημάτων, φαίνονταν μαγικά. Σχεδόν σε υπνώτιζαν. Το μούδιασμα από το κρύο, και η ρίγη που διαπερνούσε το κορμί του γινόταν, πλέον, υποφερτά. Κρατούσε, όσο του επέτρεπε το μούδιασμα, τη χιονόμπαλα σφικτά πάνω του σαν τον πολυτιμότερο θησαυρό της γης.

Ο ήχος από βήματα προς το μέρος του τον ξύπνησαν από το λήθαργο που του προκαλούσε το κρύο, και έστρεψαν το βλέμμα του στην αδύνατη γυναικεία φιγούρα που τον πλησίαζε αργά αλλά σταθερά. Ήταν μια ηλικιωμένη κυρία, με αρκετά χρόνια χαραγμένα στο πρόσωπό της, που όμως για κάποιο λόγο δεν αφαιρούσαν τίποτα από τη γλυκύτητά της. Κοντοστάθηκε, χαμογέλασε και ευχήθηκε Χρόνια πολλά. Όσο διακριτικά μπορούσε, παράχωσε μια μικρή σακούλα στη κουλουριασμένη κουβέρτα του, χαμήλωσε το βλέμμα της και έφυγε ήσυχα, με το αργό και σταθερό της βήμα, όπως ακριβώς ήρθε. Καθώς η φιγούρα της ξεμάκραινε, και προσπαθώντας να καταλάβει τι έγινε, άνοιξε με περιέργεια τη σακούλα και αντίκρισε μικρά σπιτικά καλούδια. Τα λίγα μελομακάρονα και οι κουραμπιέδες, τυλιγμένα με πολύ αγάπη στο αλουμινόχαρτο, του θύμισαν αυτούς που έκαναν οι γονείς του όταν ήταν παιδί.. η πείνα όμως δεν επέτρεπε πολλές σκέψεις. Η μυρωδιά από το ψητό με τις πατάτες που βρίσκονταν σε ένα άλλο πακέτο παρέσυραν τις σκέψεις του… Για λίγες στιγμές πίστεψε ότι βρίσκονταν πάλι στο σπίτι του.

Ήταν δύσκολα.. είχαν ήδη περάσει 3 χρόνια αλλά φαίνονταν ότι πέρασε μια μέρα.. Μέσα του πενθούσε ακόμα, τη χαμένη του ζωή.. Δε μπορούσε να το χωνέψει, πως από τη μια στιγμή στην άλλη έχασε το σπίτι του, την οικογένειά του και βρέθηκε στο δρόμο χωρίς τίποτα.. Να εξαρτάται μόνο από τη βοήθεια των προθύμων, όσων τους είχε μείνει μέσα τους λίγη ανθρωπιά.. Αλλοίμονο, αν δεν ήταν και αυτοί που θα βρίσκονταν, σκέφτηκε.. Τι τιμωρία όμως και αυτή, να πληρώνει λάθη και σπατάλες άλλων.. όμως ήξερε καλά μέσα του, ότι ήταν τα δικά του λάθη που τον οδήγησαν στη κατάσταση που βρίσκεται.. Πόσο αλήθεια μετάνιωνε που ήταν τόσο ευκολόπιστος, που επέλεγε πάντα το άμεσο συμφέρον του, αντί του συνόλου.. Ήταν, όμως, το κρύο που διαπερνούσε το σώμα του, και τα φθαρμένα του ρούχα και παπούτσια που δεν τον άφηναν να ξεχάσει τα λάθη του.. Και δεν ήταν λίγες οι νύχτες που πέρασε να κατηγορεί τον εαυτό του.. γιατί έτσι τον άφησαν να πιστεύει.. ότι φταίει ο ίδιος για όλα, ότι έχει μερίδιο ευθύνης.. και ότι τάχα, το μερίδιο ευθύνης του είναι ίδιο με αυτούς που λάμβαναν τις αποφάσεις, το ίδιο με αυτούς που παντελόνιαζαν τις μίζες.. Πόσο, όμως, ίδιο μπορεί να είναι το μερίδιο ευθύνης σε μια χώρα που η δημοκρατία κατάντησε να ισχύει μόνο τα λεπτά που έριχνε το ψηφοδέλτιο στη κάλπη.. Η απογοήτευσή του ήταν μεγάλη και η ζωή του, αν μπορεί κάποιος να τη χαρακτηρίσει έτσι, στο δρόμο αφόρητη.. Και όμως, να! Μια ηλικιωμένη κυρία, μια τελείως άγνωστη.. εμφανίστηκε σαν άγγελος μέσα στη νύχτα για να βοηθήσει.. Αμέλησε το κρύο, βγήκε από το σπίτι της, και ήρθε να μοιραστεί τα λιγοστά αγαθά της.. είδε το κοινό συμφέρον, την κοινή ανάγκη.. του συνανθρώπου της και έπραξε το αυτονόητο! Για μερικές στιγμές, αισθάνθηκε τη παρηγοριά να του ζεσταίνει πάλι τη καρδιά.. είναι τόσο σημαντικό να ξέρεις ότι δεν σε έχουν ξεχάσει.. Και με αυτές τις σκέψεις, κρατώντας σφικτά την μικρή χιονόμπαλα από τη μια, και ότι είχε περισσέψει από το μικρό γεύμα στη σακούλα από την άλλη, αποκοιμήθηκε..

Πέτρος Βιολάκης