Η Ελληνική κοινωνία, ειδικά τα τελευταία 5 χρόνια,
φαίνεται να έχει βρεθεί σε αδιέξοδη καταρράκωση θεσμών και ηθών, που οδήγησαν
με τη σειρά τους στην οικονομική και πολιτική κρίση που όλοι γνωρίζουμε και
βιώνουμε. Η καταβαράθρωση της εθνικής, οικογενειακής και ατομικής αξιοπρέπειας,
έναντι της πολιτικής επιβίωσης μιας πολιτικής κάστας που διέπει τη χώρα μας, τα
τελευταία (τουλάχιστον) 35 χρόνια, είναι ένα γεγονός που επίσης δε χωράει
αμφισβήτηση. Φυσικά για πολιτική ιδεολογία ούτε λόγος, όταν υποψήφιοι και νυν
εκλεγμένοι αλλάζουν κόμματα κατά το δοκούν, προσπαθώντας να εξηγήσουν αυτά που
προηγουμένως οι ίδιοι κατέκριναν και καταδίκαζαν. Και γιατί να μη το κάνουν
άλλωστε, όταν το εκλογικό σώμα επιμένει να ξεχνάει ή να αδιαφορεί.. για τις
«λευκές» επιταγές που επιμένει να δίνει μέσω της ψήφου.
Παράλληλα οι στρεβλώσεις της πραγματικότητας, όπως
παρουσιάζονται, είναι πλέον μεγαλύτερες από την ίδια τη πραγματικότητα όπως τη
ζούμε, και ας επιμένουν κάποιοι πολιτικοί-τεχνίτες του λόγου, ότι είναι
διαφορετικά. Και φυσικά δεν λείπουν οι θεατρινισμοί, τα δάκρυα, οι υποσχέσεις
ότι δε θα ξαναψηφίσουν, τα πιστόλια στο κρόταφο.. και ότι άλλο μπορεί να
δημιουργήσει η φαντασία για τη δικαιολόγηση των καταστροφικών αλλά «σωτήριων» -όπως
λένε- ψηφισμάτων.. Η αλήθεια –φυσικά- είναι αλλού.. όποιος πραγματικά δε θέλει
ή δε μπορεί ή δε πιστεύει στην εκάστοτε «σωτήρια» πολιτική, παραδίδει
κομματικές ιδιότητες, ταυτότητες και εξουσίες και αποχωρεί. Σε κάθε άλλη
περίπτωση, αποδέχεται τη μισθολογική «εξαγορά», τα ίδια σκεπτικά ενώ παράλληλα
φέρει ΤΗΝ ΙΔΙΑ ευθύνη με τους υπόλοιπους «εν δυνάμει σωτήρες».
Τους σωτήρες που δεν είναι άλλοι από τους ίδιους πολιτικούς-τεχνίτες
του λόγου, αλλά και τους κομματικούς μεγαλοπαράγοντες –τους δήθεν τιμητές της λαϊκής
εντολής, που στο όνομα της πατρίδος «σώζουν δια της παραχώρησης».. όσα δεν
πρόλαβαν να παραδώσουν ως επιδόματα και διορισμούς.. Είναι οι ίδιοι που
μετέτρεψαν το εκλογικό σώμα σε περιφερόμενους από πολιτικό γραφείο σε γραφείο, επαίτες,
έτοιμους να παραδώσουν τη ψήφο τους έναντι ανταλλάγματος. Οι ίδιοι που
χρησιμοποίησαν (και συνεχίζουν) τη θέση τους στο δημόσιο τομέα για την
εξυπηρέτηση ημετέρων. Αλλά να μη γελιόμαστε, όσο υπάρχουν «πολιτικοί
πελάτες» θα υπάρχουν και πολιτικοί μεσίτες, έτσι είναι αυτός ο κύκλος.
Ο φαύλος κύκλος που ζούμε καθημερινά και ο οποίος
επαναλαμβάνεται έως ότου να καταρρεύσει τελείως το σάπιο σύστημα.. με τους
κυβερνώντες να προσπαθούν να «σώσουν» τη χώρα και τη θέση τους, από τα ίδια
τους τα κατορθώματα… που συμπεριλαμβάνουν: τους δανεισμούς των τελευταίων 30-40
χρόνων (και των κομμάτων τους), οι οποίοι μετατράπηκαν σε επιδόματα, διορισμούς
και ακριβή ζωή.. Και είναι τέτοιος ο
εγκλωβισμός και των ίδιων που τυχόν παραίτηση, μεταφράζεται αυτόματα σε αποδοχή
ενοχής.. κατά συνέπεια και απορρίπτεται εξ’ ορισμού.
Εν συνεχεία, οι «πολιτικοί μεσίτες των επιδομάτων», οι
οποίοι και αυτοί προσπαθούν να περισώσουν τον εαυτό τους και τους εργαζόμενους,
από τις περικοπές των επιδομάτων και απαλλαγών.. Αναμφίβολα αγωνίστηκαν τόσα
χρόνια για αυτά, και φυσικά πλέον –εν μέσω κατάχρησης του δικαιώματος της
απεργίας- οι ίδιοι δεν πείθουν όπως άλλοτε. Άραγε δε γνώριζαν ότι όλα αυτά τα
επιδόματα δίδονταν εν μέσω κρατικού δανεισμού ή γνώριζαν και απλώς περίμεναν την
εξαργύρωση των “αγώνων” τους σε κάποια εκλέξιμη θέση (π.χ. βουλευτή); Και τέλος
όλοι οι υπόλοιποι, αποδέκτες των επιδομάτων και διορισμών, που παθητικά εισπράττουν
και αναπαράγουν αυτή τη σχέση εξάρτησης και ανταλλαγής ψήφου… Αλήθεια, πόσο
θέλουμε να αλλάξουμε αυτή τη πραγματικότητα, και τι είμαστε διαθεμένοι να
αλλάξουμε από τον εαυτό μας; Μήπως μας έχουν πείσει ότι δεν αλλάζει κάτι, όσο
και αν προσπαθήσουμε; ή απλώς έτσι τους βολεύει να πιστεύουμε..;
Πέτρος Βιολάκης
Υποψήφιος Διδάκτορας
Πολιτικές και
Κοινωνικές Επιστήμες
Πανεπιστήμιο Exeter
