Αν
και εκ πρώτης, η σημερινή οικονομική κρίση φαίνεται να αποτελεί παράγωγο
αποτυχημένων πολιτικών της ΕΕ, η πραγματικότητα –όσο και αν θέλουν κάποιοι να
αποκρύψουν- είναι αρκετά διαφορετική από τα προβεβλημένα. Σαφέστατα, οι
πρακτικές και οι πολιτικές που βιώνουν σήμερα οι λαοί της ΕΕ δεν έχουν καμία
σχέση με το όραμα της ενωμένης Ευρώπης του Ντελόρ, αλλά και των άλλων «πατέρων»
της ΕΕ. Εξάλλου, ποιος μπορεί να ξεχάσει τη δήλωση του πρώην καγκελάριου της
Γερμανίας , που ανέφερε ότι η «Α.Μέρκελ καταστρέφει την Ευρώπη μου» (17 Ιουλίου
2011). Το όραμά των πατέρων αλλά και των πραγματικών ηγετών της ΕΕ βασίστηκε σε
βασικές αρχές για τις οποίες χρειάστηκαν 2 παγκόσμιοι πόλεμοι για να γίνουν
κατανοητές και δεν είναι άλλες από την
ειρήνη, την ανάπτυξη, την ευημερία και την ασφάλεια.
Οι
ίδιες αυτές αρχές ,σήμερα ,κινδυνεύουν και τίθενται σε έντονη αμφισβήτηση μαζί
με το μέλλον των Ευρωπαϊκών λαών. Τη μεγαλύτερη ευθύνη την έχουν τα κέντρα
αποφάσεων της ΕΕ, τα οποία –σημειώσατε-
ελέγχονται διακυβερνητικά. ΟΛΕΣ οι αποφάσεις της ΕΕ, οι πολιτικές και οι
δομές αποτελούν προϊόντα διακυβερνητικών διαβουλεύσεων της ΕΕ, δηλαδή δεν είναι
κάτι ξεχωριστό – και ανέλεγκτο- όπως θέλουν να παρουσιάζουν κάποιοι, αλλά
πλήρως ελεγχόμενο από τις κυβερνήσεις της ΕΕ (συμπεριλαμβανομένης και της ΕΛΛΑΔΑΣ). Κατά συνέπεια, όλα τα δεινά
που βιώνουν σήμερα οι λαοί της ΕΕ αποτελούν αποτέλεσμα από μια σειρά αποτυχημένων
πολιτικών, που προέρχονται (και ελέγχονται) από ΕΘΝΙΚΟΥΣ πολιτικούς χωρίς
όραμα. Οι τελευταίοι, μάλιστα, συνεχίζουν να αποδεικνύονται καθημερινά,
κακοί διαχειριστές καταστάσεων, μιας και απλώς εφαρμόζουν «αυτά που ξέρουν»,
αντί να συνθέτουν βάσει των ειδικών, εθνικών αναγκών της κάθε χώρας.
Τα
οικονομικά μοντέλα κτίζονται από τη τοπική επιχειρηματικότητα, της οποίας το
σύνολο συνθέτει την εθνική επιχειρηματικότητα..και κατ’ επέκταση την Ευρωπαϊκή
αναπτυξιακή πολιτική. Η προαναφερόμενη διαδικασία εξέλιξης και ανάπτυξης δεν
αποτελεί θεωρητικό μοντέλο, αλλά απλή καταγραφή της ιστορικής εξέλιξης των
πραγμάτων, και των κοινωνιών, που είναι αλληλοσυνδεδεμένες μεταξύ τους. Κάθε
απόκλιση ή βίαιη εφαρμογή της οικονομικής πραγματικότητας και ανάπτυξης οδηγεί
αντίστοιχα σε οικονομική εξαθλίωση, καταστροφή της επιχειρηματικότητας, των
κοινωνικών δομών και τελικά σε βίαιες μεταβολές του κοινωνικού ιστού και
κοινωνικές εκρήξεις. Χαρακτηριστικό –ιστορικό- παράδειγμα (πλέον της
πραγματικότητας που βιώνουμε) είναι το παράδειγμα της πτώσης της
Κωνσταντινούπολης το 1453. Μια φθίνουσα κατάσταση που ξεκίνησε ήδη 200 χρόνια
πριν τη τελική πτώση και συμπεριλάμβανε αυξανόμενες εξαρτήσεις από εξωτερικά
(της εποχής) οικονομικά κέντρα, απώλεια της εθνικής παραγωγικής αυτάρκειας,
αδυναμίες στην ηγεσία, διαφθορά και άλλα. Την ίδια περίοδο η ραγδαία ανάπτυξη
της Βενετσιάνικης οικονομικής δύναμης, εις βάρος των περιφερειακών οικονομιών,
αποτέλεσε σημαντικό πόλο αποδυνάμωσης της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.
Δεδομένου
των ανωτέρω, και με αναγωγή στη σύγχρονη κατάσταση, δε μπορεί να θεωρηθεί
τυχαίο το γεγονός ότι η «αλόγιστη» ανάπτυξη κάποιων κεντρικών χωρών της Ευρώπης,
όπως η Γερμανία, αποσυντόνισε τις περιφερειακές οικονομίες ενώ αποδυνάμωσε την πρόοδο
των λιγότερο δυναμικών οικονομιών μελών της ΕΕ. Σαφέστατα θα πρέπει να αναζητηθούν ευθύνες, οι οποίες όμως δε
βαρύνουν μόνο τη χώρα που φέρει τις ηγεμονικές τάσεις (όπως η Γερμανία), αλλά
και τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες που μέσω των πολιτικών τους αντιπροσώπων, όχι
απλώς δεν υπερασπίστηκαν τους λαούς τους, αλλά παρέδωσαν τα κλειδιά των χωρών
τους με μεγάλη ευκολία έναντι πολιτικών εξουσιών.. Αλήθεια πόσο οξύμωρο είναι οι ίδιοι πολιτικοί να έρχονται σήμερα να «ξανά-σώσουν»
τις χώρες και τους λαούς από τα ίδια τους τα λάθη..
